Cześć IX

Notkę tę dedykuje Clary (Twój poprzedni nick też był świetny) jako, że jej blog nosi nazwę "nauka latania" (link), a dzisiejsza notka w większości traktuje właśnie o tym jak uczyć uparciuchy latać. Więc tak jakoś mi się skojarzyło. (:

I tak wiem, trochę za dużo dialogów. Jednak nie umiałam inaczej tego przedstawić niż za pomocą żywiołowości dialogów. 

Dobra wiadomość jest taka, że obecnie trzyma mnie mocna wena i nie pozwolę jej tak szybko odejść, dlatego o ile czas pozwoli kolejna część będziecie musiały czekać trochę mniej niż kolejne trzy miesiące. Ogólnie dość długa ta cześć wyszła, dwie strony w wordzie więcej niż poprzednia (czyli 9 i pół).

Nie przedłużam i zapraszam do czytania, buziaki:*

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

– Czy tylko mi na nerwy działa ta cała szopka, którą odstawia Potter? - spytała podirytowana Zuu, kręcąc łyżką w swojej zupie.

– Chyba przesadzasz – stwierdziła Marry.

– Przesadzam? - powtórzyła obudzona – tylko na niego spójrz, już zupełnie przylizał sobie te włosy, patrzy dookoła z tym pseudo-inteligentnym wyrazem twarzy i jeszcze ten szaliczek, aż zal patrzeć.

– Marudzisz, każdy musi poszukiwać swojego stylu – broniła go ciemnooka.

– Taaaa... stylu, a ty Lily co masz na ten temat do powiedzenia?

– To pewnie kolejny z jego głupich żartów – skwitowała nie odrywając wzroku od Proroka Codziennego.

* * *

– James co Ty wyprawiasz – spytał Remus dosiadając się do stołu.

– Jak to co? Staram się tylko dostosować do twojej rady – oznajmił dumnie.

– Mojej rady? - upewnił się z niedowierzaniem.

– Sam powiedziałeś Rogaczowi, że ma znormalnieć – przypomniał mu Peter.

– Na litość boską, czy to dla was oznacza normalność? – jęknął zrozpaczony.

– Mówiłeś że mam dać się poznać Lily od lepszej strony, a ona przecież lubi inteligentnych ludzi – stwierdził beztrosko James.

– Dokładnie! Inteligentnych, a nie takich którzy myślą, że będą wyglądać mądrze jak zmienią fryzurę.

– A ty Lunio, jak zawsze chcesz wszystko popsuć, zostaw, nawet jak nie wyjdzie to na pewno będzie śmiesznie – powiedział Syriusz po czym oberwał bułką po twarzy.

– Nie ma być śmiesznie, mają być efekty – żachnął się James przygotowując się do rzucenia kolejnej.

– James. Jak już musisz to pamiętaj, że inteligentni i poważni ludzie nie rzucają się jedzeniem – przypomniał Remus protekcjonalnym tonem.

* * *

Udało mu się ja złapać gdy wychodziła z wielkiej sali. Jak zawsze miała ten swój beznamiętny wyraz twarzy. Przydługa blond grzywka częściowo zasłaniała jej oczy. Remus stwierdził, że to dość kiepski sposób na odcięcie się od otoczenia.

– Zuu, możemy chwilę porozmawiać?

– Jasne o co chodzi? – spytała nie zdradzając, że dokładnie wie dlaczego ją zaczepił.

– Wiadomo ci coś może o pewnej ślizgonce, która trafiła dzisiaj rano do skrzydła szpitalnego?

– Nic a nic – odpowiedziała lekko się uśmiechając.

– Tak też myślałem – stwierdził odwzajemniając uśmiech – To jak, idziemy na zaklęcia.

– Jasne

– W każdym razie, muszę odpowiedzialnej za to osobie złożyć moje wyrazy szacunku. Wszyscy są w tej sprawie zupełnie bezradni.

Przez chwilę chciała powiedzieć, że niepotrzebnie jej schlebia, jednak spodobała jej się ta gra słowna, którą prowadzili.

– Nie zapomnijmy także o wysłaniu kwiatów – dodała lekko rozbawiona.

* * *

Dni mijały szybko. Cały Hogwart powoli przyzwyczajał się do nowego wizerunku Pottera. Co dziwniejsze jego „inteligentne” wcielenie sprawiło, że jeszcze więcej dziewczyn zaczęło na niego zwracać uwagę. Na treningach tuzin par oczu śledził każdy jego ruch, w bibliotece wszystkie miejsca koło niego były zawsze zajęte. Sam James starał się jak najlepiej przyłożyć do nowej roli. Dlatego cały swój wolny czas spędzał właśnie na ciężkich treningach albo uważnie studiując pożółkłe księgi w bibliotece. Stwierdził, że jeśli chce by Lily uwierzyła w jego przemianę musi naprawdę wyglądać jakby skupił się na swojej przyszłości i odpuścił ciągłe robienie dowcipów. Nad tym faktem najbardziej ubolewał Syriusz, który stracił swojego najlepszego kompana do żartów i wręcz umierał z nudów.

– James no zróbmy coś, proszę – skamlał jak co wieczora.

– Uspokój się, czytam właśnie ciekawy fragment – uciszył go James.

– Ciekaway fragment? - Syriusz spojrzał na okładkę – ciekawy fragment historii przemian zielarstwa w XIX wieku? - spytał podniesionym głosem.

– Nie rozumiem twojego oburzenia – odpowiedział znudzonym tonem.

– Ciekawy? Historii? ZIELARSTWA? Czy Ty sam siebie słyszysz?

– Może i wzrok mi nie dopisuje, ale z słuchem nie mam najmniejszych problemów – warknął gniewnie.

– Błagam Cie wróć do nas. To miała być tylko chwilowa przemiana, a jak widzę zacząłeś to traktować całkiem poważnie.

– Nie rozumiem co Cie tak boli.

– To może z innej beczki, powiedz mi co do tej pory osiągnąłeś jeśli chodzi o Rudą? – spytał niecierpliwie.

– Noo...

– No właśnie, jak na razie ona, a nawet szczególnie ona uważa, że to twój kolejny kiepski żart.

– …

– Milczysz, czyli sam widzisz, że miałem racje, gdy mówiłem, że to głupi pomysł.

– A czy Ty myślisz, że sam nie widzę w jak okropnej sytuacji jestem? - spytał nagle podniesionym głosem – już sam tracę nadzieję by osiągnąć cokolwiek, jakimkolwiek sposobem.

– Ej stary, nie chciałem Cię zniechęcać – powiedział niepewnie Łapa lekko spłoszony wybuchem przyjaciela – Pamiętaj, jesteś Jamesem Potterem, niezwyciężenie mknącym na swojej miotle...

– Miotle – powtórzył nagle lekko nieobecnym głosem.

– Tak James miotła, taki drewniany kij na którym uwielbiamy latać, ale nie o tym chciałem mówić.

– Jakim ja jestem idiotą – powiedział nagle pełen energii.

– Z grzeczności nie zaprzeczę – wyszczerzył się Black, ulegając pokusie, by pochwalić się swoim ciętym humorem.

– Tyle lat a ja nie wpadłem na taki oczywisty pomysł – mówił sam do siebie wyrzucając po kolei graty ze swojego kufra – gdzie się znowu podziała mapa.

– Jest pod łóżkiem Petera – odpowiedział bez zająknięcia – w końcu działamy? – spytał z nadzieją w glosie.

– Ja działam, ty zostajesz tutaj, jeszcze byś mi mój misterny plan zepsuł.

– Pffff... Czy ja Ci wyglądam na kogoś kto by psuł plany – spytał z wyrzutem.

James popatrzył na niego podnosząc wysoko jedną brew.

– No dobra nie było pytania.

– Uroczyście przysięgam, że knuje coś niedobrego – James wypowiedział zaklęcie siadając na łóżku.

– To chociaż powiedz mi co to za plan.

– Powiem Ci jak wrócę, nie chce zapeszać – obiecał James uważnie studiując małe punkciki które przemieszczały się po całej mapie – o tu jesteś, to się nawet dobrze składa.

Szybkim ruchem zamknął i odłożył mapę. Porwał swoją szatę i miotłę, która opierała się o jego szafę. Pożegnał się z Syriuszem i opuścił dormitorium. Jak szalony zbiegał po schodach w stronę zachodniego wyjścia. Zdawał sobie sprawę z faktu, że wcale nie musi się tak śpieszyć, jednak dodawało mu to siły i nadziei. Gdy wyszedł z zamku zwolnił, kierując się aleją prowadzącą w stronę szklarni. W jej połowie przystanął i oparł się o wielki dąb, stwierdzając, że tu będzie najlepsze miejsce by poczekać. W końcu musiała wracać tą ścieżką.

Długo to jednak nie trwało, po nie więcej niż pięciu minutach w jego stronę zaczęła kierować się rudowłosa postać. Też go zauważyła jednak nie zwolniła tempa ani nie zmieniła obranej drogi.

– Witaj Lily – przywitał się grzecznie.

– Cześć... – przywitała się trochę niepewnie.

Tak naprawdę nie wiedziała jak powinna zachowywać się w jego towarzystwie. To ich pierwsza bezpośrednia rozmowa od czasu kiedy Potter zmienił swoje zachowanie. Niezbyt chciała uwierzyć w tego jego nagłą przemianę, jednak nie zaczął od „Lilusiów” i „Słoneczek” więc może jednak coś w tym było.

– Czemu trzymasz miotłę, przecież Gryffindor nie miał dzisiaj treningu – spytała chcąc uniknąć niezręcznej ciszy.

– Właśnie z tym do ciebie przychodzę – zaczął powoli, jednak dalej kontynuował szybko widząc jej minę – proszę zanim zaczniesz się oburzać daj mi dokładnie wytłumaczyć o co mi chodzi.

Lily spojrzała na niego podejrzliwie, ale nic nie powiedziała.

– W każdym razie zanim w ogóle zacznę, nie jesteś teraz zajęta albo coś takiego?

– Czy ja dobrze słyszę? – spytała nie umiejąc wyeliminować ironii z głosu – Wielki Pan Potter bierze pod uwagę, to, że ktoś może mieć inne plany? Czy Ty przypadkiem nie jesteś poważnie chory?

– Lily proszę, staram się być miły – powiedział spokojnie James.

Milczała chwilę, jednak postanowiła więcej nie drążyć tego tematu. Była jednak szczerze zdziwiona. Po raz pierwszy spytał się jej czy ma czas, zamiast bez pytania angażować ją w swoje pomysły.

– Dobrze więc, wytłumacz o co Ci chodzi – powiedziała w końcu.

– Chodź, opowiem Ci wszystko w drodze – James nie umiał ukryć radości, którą wywołała zgoda Lily.

* * *

– Nie, nie i jeszcze raz nie... – zaperzyła się Lily gdy już dotarli do dużej polany graniczącej z zakazanym lasem.

– No ale Lily.

– Gdy skończyliśmy w pierwszej klasie zajęcia z latania na miotle zadeklarowałam, że więcej na nią nie wsiądę i nie zamierzam łamać tego słowa – zapewniła stanowczo.

Latanie na miotle, to chyba jedyna słaba strona Panny Evans. Jej paniczny lęk wysokości sprawiał, że zaczynała panikować jak tylko jej stopy odrywały się od ziemi, a już nie do pomyślenia dla niej było, by mogła szybować w przestworzach.

– Ale Lily...

– Powiedziałam nie Potter.

– W takim razie jak Ty to sobie wyobrażasz?

– Co takiego? – spytała już lekko podirytowana.

– Zostanie Aurorem. Przecież dobrze wiesz, że trzeba będzie zdać wszystkie egzaminy w ministerstwie magii, a jednym z nich jest test z latania.

– Wiem – odpowiedziała cicho, pochylając głowę.

Ta dręcząca myśl ciągle do niej powracała. Nie chciała nawet myśleć o tym, że to głupie latanie mogłoby przekreślić jej marzenia. Jednak starała się o tym nie myśleć, wmawiając sobie, że ciągle jest jeszcze dużo czasu by jakoś poradzić sobie z tym problemem.

– W takim razie dlaczego nie pozwolisz sobie pomoc? – spytał najłagodniejszym tonem na jaki było go stać.

– Ja naprawdę nie dam rady – stwierdziła bezradnie.

– Nie niewierze. Panna Evans miałby nie dać rady – powiedział starając się dodać jej otuchy – w wiele rzeczy byłbym w stanie uwierzyć, ale nie w to, że nie dasz rady.

– James – dziewczyna podniosła na niego swoje wielkie smutne oczy, James walczył z przytłaczającym pragnienie, by wziąć ją w ramiona i zacząć pocieszać. - Dziękuje ci, za twoje miłe słowa, ale ja naprawdę nie widzę możliwości bym nauczyła się latać.

– To już zostaw mnie – powiedział pewny siebie – musisz mi tylko zaufać.

– Ale...

– Nie ma żadnego ale, proszę daj sobie pomóc. Przecież dobrze wiesz, że nigdy w życiu nie naraziłbym Cię na niebezpieczeństwo.

– Tak wiem – potwierdziła lekko się przy tym rumieniąc.

– W takim razie nie ma co marnować czasu, póki mamy jeszcze takie piękne słońce – stwierdził dosiadając miotły. Nie chciał marnować czasu dlatego od razu chciał przejść do rzeczy.

Lily nie ruszała się z miejsca patrząc na niego niepewnie.

– To chyba nie jest najlepszy pomysł.

– Nie marudź tylko chodź – powiedział ponaglającym tonem – najlepiej chyba będzie jak będę kierować a ty usiądziesz za mną i przyzwyczaisz się do pędu wiatru, w końcu nie siedziałaś na miotle od sześciu lat.

– Ale, że mamy latać już teraz, razem?

– A co myślałaś, że zaczniemy od teorii? No chodź przecież nie ugryzę – powiedział spokojnie – o ile mi nie pozwolisz – dodał z szarmanckim uśmiechem.

Dziewczyna zignorowała drugą część zdania i z ociąganiem wsiadła na miotłę. Nie do końca jednak wiedziała czego powinna się złapać.

– Po prostu mnie obejmij, nie chcesz chyba spaść – mruknął jakby czytał jej w myślach.

– Dobrze to sobie wykombinowałeś, co nie? – stwierdziła z przekąsem, jednak lekko objęła go w pasie.

– Nie musisz być taka delikatna, nie martw się nie połamiesz mnie – roześmiał się uroczo.

Dał jej chwilę by wygodnie się usadowiła.

– To teraz spokojnie, delikatnie oderwę nas od ziemi, nie panikuj, będziemy wznosić się nad nią tylko kilkanaście centymetrów. Gotowa?

– A mam wybór? – spytała słabym głosem.

Chłopak z wielkim wyczuciem wzbił się w powietrze, tak że dziewczyna ledwo to odczuła. Zaczęła jednak niezdarnie machać nogami, które rozpaczliwie szukały jakiegoś oparcia.

– Pozwól im swobodnie opadać, musisz rozluźnić swoje ciało.

– Łatwo Ci to mówić, ty musiałeś urodzić się na miotle – wysapała z przekąsem

– Nie marudź. Teraz zaczniemy lecieć, powoli – ostrzegł ją.

– Tylko pamiętaj, wzniesiesz się wyżej niż to koniecznie a... a wlepię Ci miesięczny szlaban – zagroziła mu najbardziej poważnym tonem na jaki było ją w tej chwili stać.

– Co tylko powiesz – zaśmiał się cicho.

W końcu ruszyli z miejsca, najpierw ślimaczym tempem, jednak w miarę jak dziewczyna nie protestowała zaczął delikatnie przyśpieszać.

– Lily otwórz oczy, inaczej niczego się nie nauczysz – upomniał ją chłopak, nawet nie odwracając się do tyłu.

– Ale skąd... – chciała zapytać dziewczyna, jednak zdała sobie sprawę, że chłopak naprawdę za dobrze ją zna.

Posłusznie otworzyła oczy. Nie jest tak źle, stwierdziła. Ale gdy stopniowo przyśpieszał coraz bardziej, mocniej przywarła do jego pleców. Właśnie. Dziewczyna nie mogła odgadnąć co to za uczucie roznosiło się po całym jej ciele. Było jej stosunkowo zbyt za ciepło jak na panującą pogodę. Chciała jakoś poukładać wszystkie bodźce które dochodziły do jej ciała i świadomości. Ze zdziwieniem stwierdziła, że brak twardego gruntu pod stopami wcale w nich nie dominował. Wszystko skupiało się wokół tego co odczuwało jej ciało. A odczuwało dość sporo. Pod dłońmi czuła jego napięte mięśnie brzucha. Tak dokładnie wyrzeźbione przez lata treningów. Jej policzek przylegał do równie mocno umięśnionych pleców. Pomyślała, że nie zdawała sobie sprawy z tego jak mocno jest on umięśniony. No tak zawsze patrzyłam na niego jak na nieznośnego wyrostka, a on jest już przecież prawie dorosłym mężczyzną, przyznała w duchu. Pachniał silnymi ale przyjemnymi w zapachu perfumami, przez chwilę zatraciła się w tym.

– Lily, wszystko w porządku? – spytał lekko zaniepokojony James znacznie zwalniając.

– Taaaaak – odpowiedziała lekko nieobecnym głosem jednak szybko doszła do siebie i oderwała się od niego.

Strasznie dziwiła się nad swoją reakcją na taką bliskość Pottera. Jednak bez namysłu zrzuciła to na dojrzewanie i fakt, że każdy inny, podobnie zbudowany mężczyzna wywołałby u niej podobne odczucia.

– Nie strasz mnie tak, przez chwilę bałem się, że mi tu zemdlejesz.

– Pfff... Aż tak latać się nie boje – powiedziała wojowniczo – zastanawiałam się tylko jak to możliwe, że lecimy tak płynnie. Pamiętam, że jak dosiadałam miotły to trzęsło nią tak jakby miała zaraz wybuchnąć.

– To wszystko zależy od podejścia, musisz ją poczuć Lily, miotła musi wiedzieć, że chcesz się wzbić w powietrze. – James mówił z silną pasją w głosie, widać było jak wiele znaczyło dla niego latanie.

– Jak to ładnie brzmi gdy się o tym mówi – stwierdziła z przekąsem.

– W takim razie zamiana miejsc, to najlepszy sposób byś to poczuła – orzekł po czym delikatnie wylądował na miękkiej trawie.

– Chyba sobie żartujesz – powiedziała czując się o wiele pewniej mając grunt pod nogami.

– Lily nie ma się czego martwić, będę mieć wszystko pod kontrolą – oznajmił spokojnie.

Co jak co, ale on nie pozwoli by przy nim komuś na miotle stała się najmniejsza krzywda.

– Twoje zapewnienia mało mnie przekonują

– Czyżby Panna Evans tak szybko się poddawała? Myślałem, że stać Cię na więcej. - Wiedział, że tylko wchodząc jej na ambicje osiągnie zamierzony cel.

– Niech Ci już będzie – zgodziła się pod wpływem emocji – ale jesteś pewien? Ostatnio twoja miotła źle skończyła w moich rękach.

– Tak, tak. Biorę pełną odpowiedzialność, możemy już zaczynać? – ponaglił lekko znudzony.

Dziewczyna ponarzekała jeszcze trochę pod nosem ale w końcu niezgrabnie dosiadła miotły. Chłopak zajął miejsce tuż za nią.

– I co teraz? – spytała się, przerywając ciszę która między nimi nastała.

– Wycisz się, postaraj się poczuć jedność z miotłą, pokieruj nią – mówił uspokajającym tonem.

– Tylko dla mnie brzmisz jak fanatyk?

– Lily! – warknął udając groźny ton.

– Pośmiać się nie można? – Stanowczo złapała za początek miotły – Trzymaj się mocno.

– Skoro pozwalasz – zaśmiał się i bezwstydnie ją objął.

– Potter! Niech Ci tylko ręka tyknie, a do końca roku Łapa będzie Ci notatki przepisywać.

Chłopak uśmiechnął się tylko i zluźnił uścisku. Dziewczyna nie miała pojęcia dlaczego godzi się na to wszystko. Ta chwila była dla niej nierealna. Gdyby ktoś dzisiaj rano powiedział jej, że będzie z Potterem latać na jednej miotle osobiście odprowadziła by go do skrzydła szpitalnego. A teraz pozwala mu się obejmować w taki sposób. Nie potrafiła jednak ukryć tego jak mocno była mu wdzięczna. Musiała kiedyś w końcu nauczyć się latać. I po stokroć wolała taki sposób niż gdyby miała to robić podczas szalonej ucieczki przed śmierciożercami. Zresztą kto to widział, żeby czarownica nie umiała latać na miotle. Oby tylko nikt ich teraz nie zobaczył, taka plotka rozniosła by się szybciej niż jakakolwiek choroba zakaźna.

W końcu wzięła głęboki oddech i poderwała miotłę do góry.

– Nie tak gwałtownie – pouczył ją delikatnie.

– Staram się – wystękała próbując zapanować nad miotłą która chaotycznie się chwiała.

– Musisz się rozluźnić i nie trzymać jej tak sztywnie

Chciała podkreślić jak ciężko jest jej się rozluźnić gdy czuje na ramieniu jego ciepły oddech, stwierdziła jednak, że ta uwaga jest w chwili obecnej kompletnie nie na miejscu.

– Poczuj jak delikatnie unosisz się w powietrzu – wymruczał cicho i spokojnie.

Lily starała się skupić na jego słowach. Po chwili miotła uspokoiła się i łagodnie unosiła na wietrze.

– Dokładnie tak, wiedziałem, że Ci się uda. – Jego pozytywne nastawienie dodawało jej odwagi.

– To teraz trochę polatamy – dalej mruczał jej prosto do ucha – musisz się lekko nachylić – powiedział i lekko na nią naparł zmuszając by i ona się pochyliła.

Miotła powoli ruszyła z miejsca i zaczęła lecieć przed siebie.

– James! James, my lecimy – krzyknęła uradowana Lily.

– Lecimy – potwierdził z uśmiechem przymrużając oczy.

– Ale lecimy coraz szybciej i to w kierunku drzewa. – Radość ustąpiła przerażeniu w jej głosie – Jak się tym skręcało? James?!

– Musisz delikatnie szarpnąć i przechylić się całym ciałem.

Dziewczyna zaczęła się mocno wiercić, jednak miotła nie zamierzała zmienić toru lotu.

– Ta miotła się zepsuła. Potter zrób coś. – Lily zaczęła coraz mocniej panikować zupełnie tracąc kontrolę.

– Dasz radę, tylko tak się nauczysz. – Chłopak nie chciał jej pomagać, wierzył, że sama da radę to opanować.

– Potter! – wrzasnęła bezradnie, już czując ból połamanych kości po wypadku z taką prędkością.

Na kilka sekund przed zderzeniem chłopak objął ją jeszcze mocniej tak by swoimi dłońmi dosięgnąć do jej. Zrobił to tak delikatnie jak tylko potrafił, tak by nie zmiażdżyć jej rąk. Na kilka sekund przed zderzeniem płynnie skręcił unikając kolizji. Przy okazji wyhamował całą prędkość.

Dziewczyna nie mówiła nic starając się uspokoić oddech i bicie serca. Była zła na to, że pozwoliła by zawładnęła nią panika. Zbliżała się wojna, a na wojnie nie można pozwolić przerażeniu wygrać.

– Nie odbyłoby się bez spektakularnych manewrów, prawda? – wycedziła w końcu, jednak w jej głosie nie był złości.

– No cóż, widać, że sporo pracy jeszcze przede mną – stwierdził uśmiechając się lekko.

– Mówiłam, że nie nadaje się do latania – przypomniała poprawiając włosy.

– Lily. To, że czeka mnie ciężkie zadanie, nie oznacza, że się go nie podejmę – oznajmił dumnie i dodał po chwili z tym swoim typowym uśmiechem – I muszę przyznać, że jeszcze żadna dziewczyna tak zachłannie nie krzyczała mojego imienia.

Spojrzała na niego wzrokiem bazyliszka.

– Teraz to już zacząłem przesadzać, prawda? – spytał skruszonym głosem.

– Zacząłeś – powiedziała wolno.

Chłopak szeroko się do niej uśmiechnął w taki sposób, że nie umiała się na niego gniewać.

– W każdym razie mam pomysł co zrobić byś poczuła to o co mi chodzi.

– Czemu za każdym razem przechodzą mnie dreszcze gdy mówisz słowo „pomysł”.

– Lily, po prostu mi zaufaj, dobrze wiesz, że ze mną na miotle nic Ci się nie stanie.

Ciągle trzymając jej dłonie zaczął powoli zaczął kierować miotłą. Na początku denerwowało ją to, że była zdana tylko na niego. W końcu jej samodzielność była tym, czym zawsze się szczyciła. Uległa jednak i bez narzekań pozwoliła zabrać się w nieznane. Na początku lecieli nad drzewami, dość powolnym tempem. Chłopak co jakiś czas dawał jej rożne rady na temat latania, widać było, że bardzo mocno się to zaangażował. Słuchała go uważnie przy okazji podziwiając las z lotu ptaka. Po raz pierwszy miała ku temu okazje. Jednak dopiero widok jeziora otoczonego aksamitną mgłą zaparł jej dech w piersiach.

– Ty chyba nie myślisz? – spytała zaniepokojona.

– Dokładnie to myślę – oznajmił – tylko mi nie mów, że wody też się boisz?

– Nie boje się... ale co z kałamarnicą?

– Jeśli będziemy cicho, to nas nie zje – wyszeptał siląc się na mroczny ton.

Powoli zbliżali się do tafli jeziora, gdy znaleźli się nad nim dziewczyna skurczyła się lekko. James zauważył to i mocniej zamknął ją w swoich ramionach. Nie widziała czemu, ale działało to na nią uspokajająco. Czuła na policzku jego ciepły oddech. Na plecach i ramionach czuła prace jego stalowych mięśni. I te dłonie. Ciepło jakie z nich biło sprawiało, że poczuła się jakby znowu było lato. Przez chwilę poczuła się naprawdę bezpiecznie. Podniosła odważnie głowę i zaczęła podziwiać piękne widoki. Jezioro zdawało się rozciągać w nieskończoność. Mgła która się nad nim unosiła nadawała mu tajemniczego piękna. Wszystko co widziała, było majestatyczne.

Naciskając lekko na jej ręce obniżył ich lot do takiego stopnia, że jedną stopą zahaczał o tafle wody burząc ją, powodując tym samym, że zaczęła się ona mienić i błyskać.

– Przemoczysz sobie obuwie – powiedziała mimowolnie, nawet w takiej chwili nie potrafiła wyzbyć się swoich umoralniających tendencji.

Zignorował jej słowa i dalej delikatnie kierował miotłą. Ciągle czuł się jak w śnie. Gdy przed dwoma godzinami ten pomysł zawitał w jego głowie był praktycznie pewien, że i tak nic z niego nie wyjdzie. Że jak zwykle Lilka nie da mu dojść do słowa, uprze się, jeszcze wyzwie go od najgorszych i pójdzie w swoją stronę. Tymczasem jednak kuliła się w jego objęciach pozwalając na bycie zdaną tylko na jego łaskę. Czuł, że lekko drżała, dlatego ciągle obejmował ją pewnie zapewniając jej bezpieczeństwo i ciepło. Nagle zrobiło mu się tak jakoś dziwnie, do tego stopnia, że jego oczy lekko się zaszkliły. Właśnie spełniało się jedno z jego marzeń. Trzymał ukochaną w swoich ramionach, ukochaną która w tym momencie na nim polegała. Zdał sobie sprawę, jak mocno ta chwila jest ważna. Za nic w świecie nie chciał jej zepsuć jakimś głupim zachowaniem czy słowem.

– To już? – spytała cicho, gdy zaczęli kierować się w stronę brzegu.

– Widzę, że komuś spodobało się latanie – zaśmiał się lekko.

– Miałeś racje, wcale nie jest takie straszne, gdy już spróbujesz – przyznała cicho.

– Nie martw się, niedługo sama będziesz tak śmigać.

– Oby... – Jej ton ukazywał jak bardzo wierzy w to, że będzie „śmigać”.

W końcu wylądowali na polanie i zsiedli z miotły. Zrobiło jej się momentalnie zimno. Jednak facet czasem może się czasem na coś przydać, stwierdziła rozbawiona własnymi myślami. Aż dziwnie ciężko było jej teraz stąpać po trawie kiedy już zasmakowała delikatności przestworzy,

– To jak za tydzień kolejna lekcja? – spytał z nadzieją w głosie.

– Na pewno chce Ci się męczyć? – Jedno z tego czego tak bardzo nie lubiła, polegać na kimś.

– Lily, nic co związane z miotłą nigdy mnie nie zmęczy – chłopak specjalnie nawiązał do mioty a nie do niej, pamiętając, że jakiekolwiek czułe słowa działały na nią jak płachta na byka.

– Nie zaprzeczę, że mnie ratujesz – powiedziała wolno – dziękuje James – dodała po chwili patrząc na niego intensywnie.

– Cieszę się, że mój talent może się na coś przydać – powiedział z rozczulającym uśmiechem.

– To jak idziemy do zamku, za godzinę kolacja, a ja chciałabym jeszcze wstąpić do wieży.

– Idź, ja mam jeszcze swoje sprawy od załatwienia – powiedział lekko zmienionym tonem.

– No dobra –mruknęła lekko zaskoczona.

Od kiedy pamiętała on nigdy nie popuścił okazji by gdzieś ją odprowadzić. Zawsze, gdy tylko gdzieś sama szła on wyrastał jak z ziemi i natrętnie proponował, że będzie jej towarzyszyć. I nic nie było ważniejsze, ani trening, ani zajęcia. Czasem zastanawiała się, czy nie rzucił na nią żadnej klątwy dzięki której zawsze wie gdzie jest. A teraz, kiedy ona sama zasugerowała, że mogą wrócić razem on stwierdził, że ma co innego do zrobienia. Doprawdy, nie miała pojęcia co o tym myśleć.

Czemu ona ma taką dziwną minę, myślał gorączkowo James. Czemu one zawsze są takie trudne do zrozumienia. Za każdym razem gdy nalegałem by z nią iść, była wielce oburzona i narzekała, że nie daje jej spokoju, a teraz gdy jej tego nie zaproponowałem patrzy na mnie dziwnie. Czy źle zrobiłem? Przecież to chyba dobrze, że się nie narzucam i chce jej dać od siebie odpocząć. Boże chyba nigdy ich nie zrozumiem.

– W takim razie do zobaczenia na kolacji – uśmiechnęła się podnosząc swoją torbę – jeszcze raz dziękuje.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odrzekł i ukłonił się teatralnie, na co dziewczyna przewróciła tylko oczami.

Po chwili znikła mu z oczu. Dopiero teraz zaczął zastanawiać się, co tak właściwie będzie teraz robić. Nie mógł od razu wrócić do zamku, żeby nie wydało się, że wcale nie ma żadnych „ważnych spraw na głowie”. Szybko wpadł na pomysł by odwiedzić swojego dobrego przyjaciela, który mieszkał nieopodal. W końcu gajowy, Hagrid, zawsze z chęcią zaparzał mu herbatki i słuchał opowieści o najnowszych dowcipach. Nieraz także z uwagą wysłuchiwał jego żali na temat jego obiektu westchnień. No po prostu gajowy do rany przyłóż.

* * *

Lily nie zdawała sobie sprawy jak bardzo może się dłużyć droga gdy spaceruje się samemu. Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu który cisnął się jej na usta. Dawno nie spędziła tak dobrze dnia. Kto by pomyślał, że to właśnie dzięki Potterowi będzie miała taki dobry humor. Gdy weszła do dormitorium zobaczyła swoje przyjaciółki układające sobie tarota na łóżku.

– Lily! – oburzyła się Zuu gdy tylko skierowała na nią swój wzrok.

– O co Ci chodzi? – spytała Marry zdziwiona jej reakcją

– Tylko na nią spójrz!

– Zuu, nie każdy potrafi widzieć aury w taki sposób jak ty – upomniała ją czarnowłosa tonem, który świadczył, że robiła to nader często.

– Już tłumacze. Nasza Lilyanne przeżyła dzisiaj bardzo interesujący dzień o którym nam właśnie opowie, prawda? – spytała słodko mrugając swoimi niebieskimi oczami.

Wiedziała, że i tak przed nimi nic nie ukryje. Dlatego zaczęła opowiadać całą sytuacje od początku do końca. O tym jak już gotowa była odwrócić się na pięcie gdy tylko zobaczyła jego - dla odmiany przylizaną czuprynę. O dość nietypowej propozycji i o jej zgodzie. I w końcu o tym, że latała, że w końcu po tylu latach latała na miotle. Oczywiście pominęła to jak jego obecność wpływała na nią i jak strasznie mocno to na nią wpłynęło. Gdyby im to wyznałam to już zupełnie nie dałby jej żyć.

Ale i tak zamęczyły ją milionem pytań. Na jedno nie znała odpowiedzi, czemu w ogóle się na to zgodziła. Marry z uśmiechem powiedziała jak strasznie mocno cieszy się z szansy, którą mu dała i stwierdziła, że w pełni na nią zasługuje. Zuu fuknęła tylko, że dla wszystkich byłby wygodniej gdyby w końcu obrała jedno stanowisko w tej sprawie, bo jest niezdecydowana gorzej niż kobieta. A biedna Lily sama nie wiedziała co powinna myśleć o tym całym dniu.

* * *

– Masz nam wiele do wyjaśnienia... Rogaczu. – Takie o to słowa przywitały okularnika, gdy tylko przekroczył próg dormitorium.

– Ale o co wam chodzi? – spytał z miną niewiniątka.

– James nie wykręcaj się, wszystko widzieliśmy na mapie – powiedział Peter z nadzieją na jakaś ciekawą historie.

– Łapa, zabije Cię – wycedził.

– Nie rzucaj słów na wiatr tylko siadaj i opowiadaj co się w ogóle stało, sam umieram z ciekawości – powiedział Remus ponaglająco – widzieliśmy tylko, że przez godzinę byłeś z Lily prawie na całych błoniach.

– Ja... To moja wrodzona genialność – stwierdził z uśmiechem – a Łapa się w końcu doigra.

Chłopak zaczął wszystko dokładnie opisywać, skupiając się szczególnie na tym, jak pięknie pachną jej perfumy – połączenie lilii i fiołków. Wylewnie mówił jak najpierw wtulała się w niego a potem on zamykał ją w objęciach. Syriusz nie umiał powstrzymać się, by nie powiedzieć jaki to z Jamesa szybki zawodnik. Jako że byli w zaufanym gronie Potter mógł spokojnie przyznać, że lata naprawdę beznadziejnie, ale on szybko to zmieni. W końcu lubił wyzwania. Peter pogratulował mu udanego pomysłu. Remus jednak jak zawsze musiał zacząć od pouczania. Powiedział mu, że ma szanse jakiej jeszcze nie miał nigdy. Zdobył jej zaufanie, a z zaufaniem trzeba postępować jak z jajkiem. Dlatego musi bardzo ostrożnie to teraz rozegrać tak by nie wrócić do punktu wyjścia.

– Lunio, oj Lunio – zaskamlał Syriusz – nie wytrzymałbyś bez tych swoich umoralniających gadek, co nie? A tak poza tym, to takich mądrych rad udzielasz, ale nigdy nie widziałem byś stosował je w praktyce.

– Oczywiście Black, bo Twoje doświadczenie z każdą panna której uginają się kolana na twój widok, jest wielce wartościowe – zaperzył się.

– Bez spiny Remuś – powiedział obejmując go ramieniem – pamiętaj, że teraz szczególnie musimy martwić się o naszego Rogacza. Potem zajmiemy się znalezieniem panny dla ciebie.

– Mogę się martwić o siebie sam – warknął James.

– Oczywiście, oczywiście...

* * *

Syriusz Black z typowym dla siebie uśmiechem schodził po schodach prowadzących do jego dormitorium. Cały tryskał dobrym humorem. W końcu zbliżał się piątkowy wieczór, ten na który czeka cały tydzień. Wszak to właśnie do młodych należy ten świat. A on młody jest i ma ochotę dobrze się zabawić. Nawet fakt, że jego kompan, pan Potter nie chciał mu towarzyszyć nie był dla niego przeszkodą. W końcu i tak ciężko było z nim coś wyrwać bo każdą porównywał do Rudej, nie przejmując się, że porównywana dziewczyna stoi tuż obok i nie cieszy się z tego co słyszy.

Jednak na chwilę opuściła go pozytywna energia. Zobaczył burze czarnych loków błyskających wesoło. Siedziała koło kominka odwrócona do niego plecami. Nie widziała go będąc pochylona nad książką. Przez chwilę musiał wysilić pamięć by przypomnieć sobie czemu czuje taki wyrzut gdy na nią patrzy. A no tak, przecież miałem pomóc jej z transmutacją, przypomniał sobie nagle. Ale przecież jest piątkowy wieczór. Spojrzał tęsknie na dziurę od portretu. Rozrywka wygrała z jej roześmianymi oczami. Na pewno nie będzie na mnie zła, przecież nigdy nie jest, stwierdził, po czym dziarsko ruszył do wyjścia. Wyszedł z wieży Gryffindoru i zaczął zastanawiać się, gdzie tym razem powinien pójść. Jak zawsze miał w czym wybierać, szczególnie damska cześć Hogwartu chętnie zapraszała go wszędzie gdzie tylko coś się działo. Skręcił w lewy korytarz i omal nie podskoczył w miejscu ze strachu.

– Tak jak podejrzewałam, jesteś żałosny Black – powiedziała głosem tak zimnym, że aż przeszedł go nieprzyjemny dreszcz.

– Czasem wydaje mi się, że masz własną mapę – burknął niezadowolony, że z wszystkich uczniów, trafił akurat na nią.

– Mapę? – spytała wyraźnie zła niepotrzebną zmianą tematu – Czy ty zdajesz sobie sprawę, że ona w Ciebie wierzy? Wierzy i czeka aż do niej przyjdziesz, bo przecież powiedziałeś, że jej pomożesz.

– …

– Nie masz mi nic do powiedzenia? Jakie to typowe. Powiedz mi jak można być takim nędznym mężczyzną. Naprawdę, aż nie mogę na Ciebie patrzeć. Na szczęście Marry w końcu zrozumie, że nie można na Ciebie liczyć – jej głos odbijał się głuchym echem od grubych ścian, wracając do Syriusza w postaci silnych wyrzutów sumienia.

Zuu nie miała mu już nic więcej do powiedzenia. Po raz ostatni spojrzała na niego swoimi wściekłymi niebieskimi oczyma i zostawiła go samego. Chłopak stał w miejscu. W głowie powtarzały mu się jej słowa, nie należało to do najprzyjemniejszych uczuć. Po chwili otrząsnął się i ruszył się z miejsca.